Skip to main content

शुभमंगल

 "शुभमंगल"

"शुभ मन गिल" "शुभ मन गिल" "शुभ मन गिल" हे असं कच्चा पापड-पक्का पापड सारखं भराभरा म्हंटलं तर शुभमंगल, शुभमंगल म्हणल्यासारखंच वाटतं हो ना!

भारतीय क्रिकेट विश्वामध्ये सध्या शुभमंगलमय गोष्टी घडत आहेत. आपण सध्या लागोपाठ सामने जिंकतोय. मागच्या काही आठवड्यात विविध सामन्यांमध्ये शुभमन गिल ह्यानी तर कमालच केली आहे. आधी श्रीलंकेविरुद्ध तिसऱ्या वन डे मध्ये शतकी धावांची खेळी. लगेचच न्यूझीलंड विरुद्ध पहिल्या वन डे मध्ये द्विशतकी धावांची खेळी. त्याची शंभरी ची भूक संपतच नाही. पुन्हा एकदा न्यूझीलंड विरुद्ध तिसऱ्या वन डेमध्ये शतकी धावांची खेळी. काय म्हणावं ह्या मुलाला. तो कधी थोडा थोडा अर्जुन तेंडुलकर सारखा दिसतो. न्युझीलँड विरुद्ध 2019 मध्ये Hamilton येथे पदार्पण केलेल्या शुभमननी गेल्या चार वर्षात स्वतःच्या दमदार खेळाने प्रेक्षकांची मन जिंकली आहेत. आयपीएल, कसोटी किंवा मग वन डे असेल. क्रिकेटच्या प्रत्येक फॉर्ममध्ये त्याचा दमदार फॉर्म तो दाखवतो आहे. त्याच्या ह्या कामगिरीकडे पाहून आता तर त्याला पुढील टि ट्वेंटी टीम मध्ये सुद्धा घेण्यात आले आहे.
तसं पाहिलं तर आपल्याकडे क्रिकेट विश्वात कोणालाही प्रसिद्धी ही सहजासहजी मिळत नाही. एकतर सातत्याने खूप चांगले खेळावे लागते किंवा मग काहीतरी आऊट ऑफ द फिल्ड जाऊन आऊट ऑफ द बॉक्स करावे लागते. शुभमन ह्यानी या दोन्ही गोष्टी केल्या. तो आयपीएलमध्ये त्याचा उत्कृष्ट खेळ दाखवतच होता. परंतु जेव्हा शुभमनच नाव सारा तेंडुलकर बरोबर जोडले गेले तेव्हापासून या देव माशाला जणू गिलच फुटले. रातोरात तो प्रसिद्ध झाला. मग आपोआपच वेगाने पोहायला शिकला. क्रिकेटच्या देवाच्या घरातील ओटीवरच्या कठड्याला नुसतं टेकून काय उभा राहिला, त्याचा परफॉर्मन्स आणि त्याच्या खेळाची स्टाईलच बदलली गेली. कव्हर ड्राईव्ह आणि स्ट्रेट ड्राईव्ह सिक्स ही त्याची हुकमी अस्त्र झाली आहेत. अर्थात दोन्ही अस्त्र त्याला बहाल करणारे गुरुदेखील तसेच आहेत. तो जेव्हा Under 19 वर्ल्ड कप खेळला होता तेव्हा त्याला राहुल द्रविड नावाचा कव्हर ड्राईव्हचा द्रोणाचार्य लाभला. तर सरळ रेषेत बाण (बॉल) कसा मारायचा याचा मंत्र तर साक्षात त्याला क्रिकेटच्या इंद्रदेवाने कठड्याला नुसता टेकला म्हणून जणू बहाल केला आहे.
अशी ही दोन अस्त्र घेऊन तो जेव्हा मैदानावर खेळतो तेव्हा समोरच्या बॉलरची सिंघम स्टाईल धज्जिया उडवत असतो. सध्याचा शुभमन हा नॉनस्ट्रायकरला दिसणाऱ्या विराट कोहलीच्या सावलीत तयार होतो आहे. अप्रत्यक्षपणे विराट कोहली ची बॅटिंग बघत त्याच्यावर कोहलीची एक छाप पडत आहे. बॉलवर पहिल्या टप्प्यापासून ते शेवटपर्यंत खिळलेली नजर, त्याला प्रत्येक चेंडू सीमापार करण्याची नजाकत देते आहे. कन्सिस्टन्सी सारखा महत्त्वाचा गुण तो कोहलीच्या खेळाकडे बघत बघत शिकतोय. सध्या तर पुन्हा एकदा द्रविडाचार्यांसारखे कोच भारतीय क्रिकेट संघाला लाभले आहेत. ह्या सगळ्या "दुग्धवेलची शर्करायुक्त" योगायोगाचा फायदा शुभमनला प्रत्येक मॅच मध्ये होतो आहे.
भारतीय क्रिकेट विश्वातले भीष्माचार्य आणि जे सहजासहजी कोणाला भाव देत नाहीत किंवा कोणाची स्तुती करत नाही असे सुनील गावस्कर. त्यांनी तर त्याला न्युझीलँड च्या मॅच नंतर "SmoothMan Gill" सारखं टोपण नाव देऊन त्याचं बारसं केलं. प्रत्येक मॅचमध्ये स्वतःचा ठसा उमटवणारे योगदान हे शुभमनचं वैशिष्ट्य होत चालले आहे. शुभमनच्या रूपाने भारतीय क्रिकेटला नक्कीच सुनील, सचिन, विराट यांच्यासारख्या सप्तर्षित जाऊन बसणारा नवीन तारा मिळाला आहे. जगातील इतर देशातील क्रिकेट संघांना आमचे एवढेच सांगणं आहे की "शुभमंगल सावधान"
--------

Comments

Popular posts from this blog

"बंटी तेरा साबुन स्लो है क्या ?" इंग्रजांनी दीडशे वर्षे राज्य केले त्यांच्याकडून आपण खूप चांगल्या गोष्टी, चांगले गुण घेतले. महत्त्वाची म्हणजे जागतिक बोली आणि वापरली जाणारी इंग्रजी भाषा घेतली‌. हया शिकलेल्या भाषेमुळेच आज आपल्या देशाची प्रगती इतर देशांपेक्षा खूप पुढे आहे. इंग्रजांचे कित्येक कायदे आणि नियम अजूनही जसेच्या तसे आपल्याकडे विविध खात्यांमध्ये चालू आहेत. त्या साहेबाचा सुट टायचा पोषाख आपण घेतला आणि इतरही बरेच काही. परंतु महत्त्वाची अशी सार्वजनिक स्वच्छता टापटीप आणि शिस्त मात्र घेतली नाही. सार्वजनिक जीवनातील स्वच्छतेची शिस्त आपण घ्यायची विसरूनच गेलो किंवा कदाचित ती आपल्या रक्तात भिंनलीच नाही. उदाहरण द्यायचे झाले तर वरून अगदी सुट टाय चकाचक बूट घालून टापटीप असलेला माणूस, पण बूट आणि मोजे काढले तर घोट्याला झालेला खरूज उठून दिसावा अशी आपली अवस्था आहे. स्वच्छ शहराच्या विविध जाहिराती, रस्ते रंगवणे त्याच्यावर चित्र काढणे विविध पाट्या लावणे हे सर्व काही आपण  करत आहोत पण त्याच रस्त्यांवर त्याच्या मागच्या बाजूला गलिच्छ थुंकलेले, आणि घाण फेकलेल्या कचराकुंड्या नांदत आहेत. स्वच्छ

रस्ता..

 रस्ता.. घरातून घाईघाईने निघतांना मनात काय काय चालू असतं ना. वेळेत पोहचू की नाही, वाटेत ट्रॅफिक चा शॉट नसेल ना. दुपारी लंच नंतर महत्वाची मिटींग आहे आज. त्यात काय दाखवायचं, काय बोलायचं. संध्याकाळी आल्यावर काय स्वयंपाक करायाचा... सकाळची पोळी भाजी पटापट आवरली. सगळ्यांना आवडते म्हणून कांदा टोमॅटो कोशिंबीर केली, त्यात जरा वेळ गेला.  परवा जेवताना मी आईला असं पटकन बोलायला नको होतं. सारखं मनात तेच येतयं, बघू जमलं तर योग्य वेळ बघून विषय क्लिअर करेन. असं असं बोललं तर? पण, आवडेल का तीला ते, नको जरा सामोपचाराने सविस्तर बोलू.  बापरे लाल पडला का? गेली इथंच ३ मिनिटे. पुढच्या चौकातला सिग्नल continued मिळाला तर बरं. वेळेत पोहचले म्हणजे झालं, मोठे सर यायच्या आत. वा सुटला बाबा, इथं जरा गाड्या कमी आहेत ते एक छान आहे. पुढच्या रविवारी ताई येणार घरी. त्यांना येताना कयानीचे केक आणायला सांगते. हल्ली कैम्पात जाणं होतंच नाही. ताई येणार म्हणजे घर चकाचक आवरणं आलं. नाहीतर सासुबाईंन समोरंच ऐकावं लागेल. हसुंच येतं मला दरवेळेस कितीही आवरलं तरी काही तरी असतंच त्यांचं.  "अहो अहो" आजोबा रस्त्यातच काय मधेच उभे आ

जिंदादिल...

जिंदादिल... टिव्हीवरील मुलाखतीत "तुमचे आवडते वक्ते किंवा नेते कोण, ज्यांच्याकडे पाहून तुम्ही भारावून गेलात?" असा प्रश्न जेव्हा प्रमोदजींना विचारला तेव्हा मला सहजच वाटलं की आता हे अटल बिहारी किंवा राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघातील कोणी प्रथितयश नेतृत्वाचं नाव घेतील. पण माझा अंदाज साफ चुकला. प्रमोदजी म्हणाले "बापू काळदाते". कदाचित हे नाव त्यांच्या पिढीला विदर्भ -मराठवाडा किंवा महाराष्ट्रात नक्कीच माहिती असेल. मला फक्त एकच प्रश्न पडला की प्रमोद जी एवढे भारी तर मग बापू काळदाते काय माणूस असेल... प्रमोदजी महाजन, एक सतत हसत-खेळत सामोरं जाणारं आणि समोरून येणारं व्यक्तिमत्व. त्यांच्या हसण्यातच अशी काही जादू होती की बघितल्यावरच वाटायचं की हा माणूस समोरच्या कोणत्याही व्यक्तीला बाटलीत उतरवू शकतो. हो आणि ते तसंच होतं.  ती थोडी टिपिकल तलवार कट कम टिळक अशी मिक्स स्टाईलची मीशी, त्याच्याखाली मोठ्या अखिव हास्य दंतपंक्ती आणि बोलताना शर्करेची वाणी. खरंतर स्वतःचा कोणताही साखर कारखाना नसताना हा माणूस एवढा गोड बोलायचा की विचारू नका. ज्यांचे कारखाने आहेत त्यांची भाषा काय असते हे आपण नेहमी