Skip to main content

रस्ता..

 रस्ता..

घरातून घाईघाईने निघतांना मनात काय काय चालू असतं ना. वेळेत पोहचू की नाही, वाटेत ट्रॅफिक चा शॉट नसेल ना. दुपारी लंच नंतर महत्वाची मिटींग आहे आज. त्यात काय दाखवायचं, काय बोलायचं. संध्याकाळी आल्यावर काय स्वयंपाक करायाचा...


सकाळची पोळी भाजी पटापट आवरली. सगळ्यांना आवडते म्हणून कांदा टोमॅटो कोशिंबीर केली, त्यात जरा वेळ गेला. 

परवा जेवताना मी आईला असं पटकन बोलायला नको होतं. सारखं मनात तेच येतयं, बघू जमलं तर योग्य वेळ बघून विषय क्लिअर करेन. असं असं बोललं तर? पण, आवडेल का तीला ते, नको जरा सामोपचाराने सविस्तर बोलू. 

बापरे लाल पडला का? गेली इथंच ३ मिनिटे. पुढच्या चौकातला सिग्नल continued मिळाला तर बरं. वेळेत पोहचले म्हणजे झालं, मोठे सर यायच्या आत. वा सुटला बाबा, इथं जरा गाड्या कमी आहेत ते एक छान आहे.

पुढच्या रविवारी ताई येणार घरी. त्यांना येताना कयानीचे केक आणायला सांगते. हल्ली कैम्पात जाणं होतंच नाही. ताई येणार म्हणजे घर चकाचक आवरणं आलं. नाहीतर सासुबाईंन समोरंच ऐकावं लागेल. हसुंच येतं मला दरवेळेस कितीही आवरलं तरी काही तरी असतंच त्यांचं. 

"अहो अहो" आजोबा रस्त्यातच काय मधेच उभे आहात,जस्ट वाचले. हॉर्न दाबला होता ना मी? काय माहीत? इतकं काय काय विषय चालू आहेत ना. 

"हं हॅलो‌‌.‌.बोल !"...."हो हो तुझ्या वॉर्डरोबच्या खालच्या कप्प्यात ठेवली आहेत. जरा नीट मागं पुढं बघ, सापडतील" ......"नाही आज मला उशीर नाही होणार Mostly. आल्यावर करुन देईन."...."आहे लक्षात. ऑफिस मधूनच लंच ब्रेक मध्ये करते मी फोन त्यांना."..." हो गं अजिबात काळजी नको करु मी आहे ना!"...."इइइ! thank u काय आता उगाच"...."बरं बरं बास आता, गाडीवर आहे कट कर बाय बाय.."

ह्या नवीन Air Pod (ear phones) मुळे खुप छान झालंय. फोनवर बोलता येतं एकिकडे आणि mailnly त्या वायरची झंझट नाही. 

हल्ली हे गेटवरचं चेकींग म्हणजे ना अजून वाढीव दोन मिनिटे. आज पार्किंगला मिळाली बाई जागा वाह क्या बात है. 

हे काय १० मि. लवकर पोहचलीय मी आज..आई शप्पथ काय भारी वाटतयं.

कशी आले एवढी काहीच आठवत नाही. घरातून खाली उतरले कधी, गाडी स्टार्ट केली कधी. हेल्मेट कधी घातलं. रस्त्यावरुन चालवत आले कशी, आजूबाजूला काय काय दिसलं काहीच आठवत नाही. ते वाटेत एक आजोबा फक्त आठवतायत. 

बाप रे, रोजचा रस्ता इतका अंगवळणी पडलाय ना. आता त्याची माझी खास मैत्रीच झालीय जणू. तोच आपोआप रोज मला ऑफिसला घेऊन येतो आणि सोडतो पण पुन्हा घरी. 

Artificial Intelligence AI-AI म्हणतात ते ह्या पेक्षा वेगळं काय. माझा रस्ता हा सुध्दा एक AI च आहे की माझ्यासाठी. न बोलणारा, अद्रुश्य गुगल मॅपच जणू.

मी मनात, माझ्या वागण्यात, माझ्या वेळेत चुकते बर्याच वेळा. पण कधीही चुकत नाही तो हा माझा रोजचा रस्ता.

- मिलिंद सहस्रबुद्धे

२४/११/२०२१

Comments

  1. This comment has been removed by a blog administrator.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

"बंटी तेरा साबुन स्लो है क्या ?" इंग्रजांनी दीडशे वर्षे राज्य केले त्यांच्याकडून आपण खूप चांगल्या गोष्टी, चांगले गुण घेतले. महत्त्वाची म्हणजे जागतिक बोली आणि वापरली जाणारी इंग्रजी भाषा घेतली‌. हया शिकलेल्या भाषेमुळेच आज आपल्या देशाची प्रगती इतर देशांपेक्षा खूप पुढे आहे. इंग्रजांचे कित्येक कायदे आणि नियम अजूनही जसेच्या तसे आपल्याकडे विविध खात्यांमध्ये चालू आहेत. त्या साहेबाचा सुट टायचा पोषाख आपण घेतला आणि इतरही बरेच काही. परंतु महत्त्वाची अशी सार्वजनिक स्वच्छता टापटीप आणि शिस्त मात्र घेतली नाही. सार्वजनिक जीवनातील स्वच्छतेची शिस्त आपण घ्यायची विसरूनच गेलो किंवा कदाचित ती आपल्या रक्तात भिंनलीच नाही. उदाहरण द्यायचे झाले तर वरून अगदी सुट टाय चकाचक बूट घालून टापटीप असलेला माणूस, पण बूट आणि मोजे काढले तर घोट्याला झालेला खरूज उठून दिसावा अशी आपली अवस्था आहे. स्वच्छ शहराच्या विविध जाहिराती, रस्ते रंगवणे त्याच्यावर चित्र काढणे विविध पाट्या लावणे हे सर्व काही आपण  करत आहोत पण त्याच रस्त्यांवर त्याच्या मागच्या बाजूला गलिच्छ थुंकलेले, आणि घाण फेकलेल्या कचराकुंड्या नांदत आहेत. स्वच्छ...

१९९२ चे अमिताभ बच्चन

 १९९२ चे अमिताभ बच्चन  पुण्यातील बाजीराव रोडवरील महत्त्वाची खूण म्हणजे आमची नूमवि मुलांची शाळा होय. रस्त्यावरील शाळेच्या कमानीतून आत गेल्यावर लागतं ते एक भलं मोठं इथून-तिथून पसरलेले आडवं प्रवेशद्वार. साधारण पाच-सहा फूट उंचीचं हे गेट कायम लक्षात राहिलं. मधल्या सुट्टीत शाळेतून पळून जाताना ह्याच्यावरुनच उडी मारावी लागायची. मोठ्या सुट्टीत मुख्य प्रवेशद्वार बंद असायचं आणि आम्ही उजव्या किंवा डाव्या बाजूने असलेल्या छोट्या दरवाजातून ये-जा करत असू. शाळेच्या बाहेर जाण्याची मुख्य आकर्षण म्हणजे चिंच आणि पेरूची गाडी, लाल पांढऱ्या गोळ्या विकणारा तो लेंगा-टोपीवाला म्हातार बाबा. ५० पैशात मिळणारी पावभाजी आणि २५ पैशात मिळणारी भेळ. आहाहा! त्या सगळ्याची चव अजूनही जिभेवर रेंगाळत आहे.  प्रवेशद्वाराच्या मधोमध उभा राहिलं आणि समोर पाहिलं की शाळा म्हणजे अक्षरशः भव्य राजवाडा वाटतो. दोन्ही बाजूंनी काळ्या दगडात बांधलेली तीन मजली कौलारू भक्कम इमारत. ह्या सलग दोन्ही बाजूच्या इमारती जिथे एकत्र होतात ते मोठं प्रशस्त सभागृह. ह्याच सभागृहात दरवर्षी स्नेहसंमेलनातील गाजणारे कार्यक्रम म्हणजे, परचुरे सरां...