Skip to main content
सत्ते पे सत्ता (सत्त्यातर)

अमिताबच्चन..जी
सहस्त्रचंद्र दर्शनाच्या दिशेने वाटचालीसाठी शुभेच्छा...

जीवनातील पहिली दोन सोडली तर तब्बल पाच दशकं आपल्या अस्तित्वानं संपूर्ण भारताला आणि जगाला सुध्दा मंत्रमुग्ध करणारं व्यक्तीमत्व. तुमच्यावर लेख पुस्तक आणि बरंच काही लिहलं गेलयं, अजुनही लिहलं जातयं.  मोठ्या मोठ्या नामांकित व्यक्ती पासून ते अगदी कोपर्यावरचा बुट पॉलिशवालासुद्धा (त्याला पण तुम्ही स्वाभिमानीपणाची ओळ देउन अजरामर केलंत म्हणून)  लिहू शकतो. इतके आम्ही एकशे तीस करोड भारतीय अमिताबच्चनमय आहोत. म्हणूनच मीपण मांडतोय आज.

चाळीशी, पन्नाशी-साठीतले तर नक्कीच बच्चन बच्चन करतील पण अजूनही कौन बनेगा करोडपती बघतांना, तुमचं अस्तित्व इतकं भारावून टाकणारं आहे की अवघं पन्नास-साठ महीने वयाची पोरं टोरं पण बच्चन बच्चन करतात..काय ही जादू.. हे बघितल्यावर पटतं.."रीश्ते मे तो आप सब के बाप होते है...नाम है शहेनशहा"

अभिनेत्याच्या जीवनातील प्रत्येक चढ उतार आम्ही तुमच्याकडे पहात पहातच अनुभवलेत. जे एखाद्या सामान्य व्यक्तीच्या सुद्धा आयुष्यात येतात. अचानक झालेला मोठा अपघात, वैवाहिक जीवनातील गैरसमज, व्यवसाय क्षेत्रातील अपयश ते पार सिनेमा क्षेत्रात सर्वोच यश. तुम्ही वेगळे का असा प्रश्न पडला की तात्काळ उत्तर सापडते. ते म्हणजे आपल्या वैयक्तिक जीवनातल्या प्रत्येक टप्प्यावर आम्हाला "साब, मै आज भी फेके हुए पैसे नहीं उठाता"वाला तो विजयच दिसला कायम.

तुम्हाला पडद्यावर बघतांना प्रत्येकजण तो प्रसंग स्वतः जगतोय की काय इतका समरस होऊन जातो अजूनही. मग अगदी भावनिक, कौटुंबिक, दे मार मारामारी किंवा प्रणय असेल तुम्ही साकारलेल्या प्रत्येक पात्रात तुम्ही इतकी जान आणलीत की आम्हाला कधीच वाटलं नाही "हं..नौटंकी है साला'

आज ग्यारा दशकं झालीत तुम्हाला, तरीही आम्ही रोज सकाळी जलसा वर तुडुंब गर्दी करतो आणि पुन्हा पुन्हा तेच वाक्य जगतो "ग्यारा मुलको की पुलीस डॉन के पिछे है, लेकीन डॉन को पकडना मुश्किल......"

तुम्ही वयाच्या विविध टप्प्यावर व्यवसायीक ते समांतर सिनेमा केलात. अनुभवी ते नवतरुण दिग्दर्शकां बरोबर काम केलंत. सामाजिक परंपरेला छेद देणार्या भुमिका केल्यात, आणि साठी नतर वयाला साजेशा. हाच आदर्श ठेवून आता सर्वच नट मंडळी ते follow करतांना दिसतात. मग तुम्ही म्हणालात ते काय चूक "हम जहां खडे होते है, लाईन वहीसे शुरु होती है।"

नवरा बायको नात्यातील उंच सखलपणा तुम्ही अगदी सहजपणे आम्हाला दाखवून दिलात. पत्नी बद्दलचा अभिमान कसा असावा हे आपण उत्कृष्ट अभिनयाच्या जोरावर पडद्यावर गाऊन पण दाखवलंत "जिस की बीबि .....उसका भी बडा नाम है..।"

राजीव गांधी पासून , मुलायमसिंग ते आता नरेंद्र मोदीं पर्यंत तुम्हाला जेव्हा जेव्हा ह्या सर्वांनी भारतासाठी केलेलं समाजकारण राजकारण योग्य वाटलं तेव्हा तेव्हा समर्थन केलंत आणि आपला सहभाग नोंदवला. अश्या वेळेस आपल्यावर कधी कधी टोकाची टिका टिप्पणी झाली. तरीही तुम्ही दाखवून दिलंत "मुझे जो सही लगता है वो मै करता हुं. फिर वो चाहे भगवान के खिलाफ हो, कानून के खिलाफ हो या पुरे सिस्टीम के खिलाफ"

लिहीत बसलो तर कदाचित  मराठीच काय पण सर्वच भाषांमधील शब्द कमी पडतील. कारण तुम्हीच आम्हाला "और बंगाली मै कहते है..." म्हणत प्रेमाच्या अनेक भाषा शिकवल्यात. तुमच्या सारखा बहुभाषिक जगभरात शोधून सापडणार नाही. तुमच्या वाणीचा स्पर्श ज्या ज्या भाषेला झाला ती भाषा Global झाली.

जीवनाच्या प्रत्येक विषयावर, अनुभवांवर, प्रसंगांवर आपण आपल्या कारकिर्दीत केलेला स्पर्श आम्हाला सदैव दिशादर्शक ठरतो. आम्हा सर्वांसाठी तुम्ही समुद्राच्या मध्यात ठामपणे उभे असलेले लाइट हाऊस आहात.

असं म्हणतात की, काही ऋणांमधून कधीच बाहेर पडू नये कारण मग ते ऋणानुबंध लोप पावतात. तसे हे तुमचे कालातीत ऋणानुबंध आहेत आणि आम्ही भाग्यवान.

इतरांना तुमचा अभिमान असतो पण क्षमस्व, मला माझाच अभिमान आहे कारण मी तुमचा एक जबरदस्त चाहता आहे.

© मिलिंद सहस्रबुद्धे
११/१०/२०१९

ता. क. -  हा फोटो टाकला कारण अमिताबच्चन म्हणलं ना की साला हाच डोळ्यासमोर येतो 🙏..

Comments

Popular posts from this blog

१९९२ चे अमिताभ बच्चन

 १९९२ चे अमिताभ बच्चन  पुण्यातील बाजीराव रोडवरील महत्त्वाची खूण म्हणजे आमची नूमवि मुलांची शाळा होय. रस्त्यावरील शाळेच्या कमानीतून आत गेल्यावर लागतं ते एक भलं मोठं इथून-तिथून पसरलेले आडवं प्रवेशद्वार. साधारण पाच-सहा फूट उंचीचं हे गेट कायम लक्षात राहिलं. मधल्या सुट्टीत शाळेतून पळून जाताना ह्याच्यावरुनच उडी मारावी लागायची. मोठ्या सुट्टीत मुख्य प्रवेशद्वार बंद असायचं आणि आम्ही उजव्या किंवा डाव्या बाजूने असलेल्या छोट्या दरवाजातून ये-जा करत असू. शाळेच्या बाहेर जाण्याची मुख्य आकर्षण म्हणजे चिंच आणि पेरूची गाडी, लाल पांढऱ्या गोळ्या विकणारा तो लेंगा-टोपीवाला म्हातार बाबा. ५० पैशात मिळणारी पावभाजी आणि २५ पैशात मिळणारी भेळ. आहाहा! त्या सगळ्याची चव अजूनही जिभेवर रेंगाळत आहे.  प्रवेशद्वाराच्या मधोमध उभा राहिलं आणि समोर पाहिलं की शाळा म्हणजे अक्षरशः भव्य राजवाडा वाटतो. दोन्ही बाजूंनी काळ्या दगडात बांधलेली तीन मजली कौलारू भक्कम इमारत. ह्या सलग दोन्ही बाजूच्या इमारती जिथे एकत्र होतात ते मोठं प्रशस्त सभागृह. ह्याच सभागृहात दरवर्षी स्नेहसंमेलनातील गाजणारे कार्यक्रम म्हणजे, परचुरे सरां...

"साय"कल

  "साय"कल "तुम्ही कधी प्रेमात पडलात का?" "तुम्ही कधी सायकलवरुन पडलात का? ह्या दोन्ही प्रश्नांची उत्तरं ठामपणे "हो" अशी देताना प्रत्येक जणांच्या डोळ्यात दिसणारी चमक एक सारखीच असते. सायकल वरून पडणे ही एक अभिमानाची आणि कौतुकाची गोष्ट असते. "सायकलवरून पडल्यावरच सायकल येते" हा सुविचार "शास्त्र असतं ते" सारखा आहे. सायकल शिकणे आणि शिकवणे ह्या दोन विरुद्ध टोकाच्या कला आहेत. जेव्हा आपण सायकल शिकत असतो, तेव्हा समोर आलेला प्रत्येक जण, प्रत्येक गोष्ट आपल्याला मोठ्या रा‌क्षसी संकटासारखी भासते. खरंतर पुढील आयुष्यात त्याहूनही अनेक समस्या, विघ्ने येतात. पण शिकतांना साधं छोटं कुत्रं असेल किंवा मोठी गाडी, समोर आल्यावर भासणारी ती भीती म्हणजे 'या सम हीच' अशी असते. मात्र हेच आपण सायकल शिकवत असतो तेव्हा "अरे किंवा अगं का थांबलीस, उगाच घाबरतेस, साधी स्कूटर तर होती!" अश्या समोरच्याला किरकोळीत काढणार्या वाक्यांची पेरणी चालू असते. आपण स्वतः शिकताना कधीच Hopping ने सुरुवात करत नाही. सर्वात महत्वाचे म्हणजे पहिली सायकल सुरुवात ही बिन द...

दादा परत या..

  दादा परत या.. "मी कोणाच्या बापालाही घाबरत नाही" असं तुमच्या कडक आवाजात ऐकताना पुन्हा पुन्हा तुमची उणीव भासते. तुमच्याकडून चुकून बोली भाषेतील शब्दांची उठाठेव कधीतरी झालीही असेल. परंतु संस्कृतीच्या मर्यादा मग त्या राजकीय असतील अथवा सामाजिक तुम्ही कधीही ओलांडल्या नाहीत. कोणा एखाद्यावर उगाच खालच्या भाषेत टीकाटिप्पणी केली नाहीत. तर कधी सत्तेच्या गुर्मीत कोणाची निंदा नालस्ती केल्याचं आठवत नाही. तुमचा बाज आणि दरारा वेगळाच होता आणि आहे. प्रशासनावरची पकड म्हणजे जणू बापाने रस्ता ओलांडताना मुलाचा धरलेला घट्ट हात. धरलेल्या त्या हातात काळजी ही असतेच पण तेवढाच धाक असतो. तशी तुमची प्रशासनावरची पकड आहे. आमच्या पुण्याच्या पालकमंत्री पदी असताना तुमचा आठवड्याला किंवा महिनाभरातील एखादा दौरा ठरलेलाच. हा दौरा म्हणजे साध्या शिपायापासून ते मुख्य आयुक्त पर्यंत एक भीती असायची. महानगरपालिकेतील कर्मचाऱ्यापासून ते अगदी रस्त्यावरील वाहतूक नियंत्रण करणाऱ्या पोलीसापर्यंत "दादा आज पुण्यात येणार" हे आधी दोन दिवसापासूनच चर्चेत असायचे. तुम्ही ज्या दिवशी येणार त्या दिवशी सकाळी सात ते रात्री दहापर...