Skip to main content

बकेटलीस्टच्या निमित्ताने... परत पुन्हा माधुरी..........आजच बकेटलीस्ट पाहिला... माफ करा पहिली. अहो जेव्हा इतक्या वर्षांनी ती पुन्हा ७० एम एम च्या मराठी रुपेरी पडद्यावर

 बकेटलीस्टच्या निमित्ताने... परत पुन्हा माधुरी..........




आजच बकेटलीस्ट पाहिला... माफ करा पहिली. अहो जेव्हा इतक्या वर्षांनी ती पुन्हा ७० एम एम च्या मराठी रुपेरी पडद्यावर अवतरणार असेल, तर पिक्चर पहायला कोण जातो तुम्हीच सांगा. म्हणूनच मी वर म्हंटलं "पाहिला.. नाही पाहिली"
तीचं तेच मधाळ हास्य, तेच टपोरे बोलके डोळे, तोच मिश्कील पणा, तशीच अदा, तोच अभिनय आणि त्याच घायाळ करणाऱ्या अदा. गेली पंचवीस वर्ष वयाच्या विविध वळणांवर आम्ही भाळतोय तीच्यावर. सिनेमात तीचं सहज वावरणं आणि संपूर्ण सिनेमा तीच्या भोवतीच फिरणं म्हणजे आमच्या सारख्या रसिकांना पर्वणीच. सिनेमा पाहताना जाणवलं तीचं थोडं वय दिसायला लागलयं आता, पण चंदनाचं खोड कितीही जुनं झालं तरी त्याचा सुगंध कमीहोत नाही आणि वाईन जशी जितकी जुनी तितकी मधुर.
एक दोन तीन मधल्या केब्रे डान्स पासून ते ह्या सिनेमातील होउन जाउ द्या गाण्यातील न्रुत्या पर्यंत तीची सर्व गाणी डोळ्यासमोर झरकन आली.
अनेकविध सिनेमातल्या प्रत्येक न्रुत्यामधे तीचा संस्कारी संयम कायम दिसला. सैलाब मधील कोळी डान्स, राजा मधील आंखीयां चुराउ, बेटाची धकधक असेल किंवा मग चोली के पिछे फेम खलनायक. ती कधीच वल्गर दिसली नाही. ही तीची खासियत मधुबाला, नुतन आणि वहिदाच्या तोडीस तोड आहे. पुकार मधल्या के सरा सरा मधली जुगलबंदीत तर सिनेन्रुत्यामधील 'देव' प्रभुदेवाला सुध्दा जीच्या न्रुत्याची भुरळ पडली ती ही देवी माधुरी.
तेजाब, उत्तर दक्षिण, रामलखन, दिल, खलनायक, कोयला, इलाका सारख्या तद्दन मसालेदार सिनेमां पासून ते कौटुंबिक हम आप के है कोन तीने केला. चोप्रांच्या रोमांटीक स्टाईल दिल तो पागल है तीनी चक्क शाहरुख आणि करीश्मा असुन खाल्ला. नानाच्या प्रहार मधे डेरिंग करून विनामेकप सौंदर्य दाखवले, तर प्रकाश झा च्या म्रुत्युदंड सारखा वास्तववादी सिनेमा केला. अश्या विविध सिनेमात तीने तीचे नाणे खणखणीत वाजवले. मोदी सरकार ची 'जादू' आहे की नाही ची परीक्षा जसे पत्रकार दर निवडणूकीत घेतात, तशी तीच्या 'जादू' ची परीक्षा सिनेपत्रकारांनी वेळोवेळी घेतली, मात्र ती कायमच अव्वल ठरली.
नर्गिस ने जशी मदर इंडियापासुन साठच्या दशकात स्त्री प्रधान चित्रपटांची लाट निर्माण केली, अगदी तशीच माधुरी च्या बेटाने नव्वदीत आणली. करीयरच्या विविध टप्प्यावर तीचे अनेक अभिनेत्यां बरोबर नाव जोडण्यात आले. परंतु ही नावं मासिकांच्या कागदावर च राहिली. प्रत्यक्षात मात्र कोणीही तीला 'नावं' ठेवू शकले नाहीत. कदाचित हा तीच्यातल्या कोकणी मराठी संस्कारांचा परिणाम असेल.
दयावान मधे विनोद खन्नाची नायिका आणि काही वर्षांनी मोहोब्बत मधे अक्षय खन्नाची नायिका. खरंच तीच्या सम तीच.
नजाकत काय असते तीने देवदास मधे पुरेपूर दाखवली. अभिनयाचा बाप माणुस नाना समोर वजुद मध्ये तोडीस तोड उभी राहिली. अमिताभ, ऋषी कपुर पासुन खान त्रिकुट, खिलाडी कुमार, व्हाया रणबीर कपूर करत आता पार आमच्या मराठमोळ्या फास्टर फेणे सुमीत राघवनची नायिका हा तीचा भव्य प्रवास थक्क करणारा आहे.
हे सगळं करताना एक महत्त्वाचे म्हणजे, मधील दहा वर्षे एका नाऑन फिल्मी पण प्रथितयश डॉक्टर शी लग्न करून नेटाने संसार केला. दोन मुलांची आई आणि समर्पित ग्रुहीणी बनून अमेरिकेत वास्तव्य केले. खरंच किती कौतुक करायचे हीचे. अहो बॉलिवूड च्या स्टारडम पासुन दुर जाणे भल्या भल्या अभिनेत्रींना जमले नाही, परंतु हिने ते लीलया पेलले. आणि मैडम आता परत कमबॅक करून मार डाला म्हणायला मोकळ्या...
म्हणूनच अभिमान वाटतो आम्हाला माधुरी दीक्षित चा कारण...
ती मराठी मी मराठी
-मिलिंद संबुध्दे.

Comments

Popular posts from this blog

१९९२ चे अमिताभ बच्चन

 १९९२ चे अमिताभ बच्चन  पुण्यातील बाजीराव रोडवरील महत्त्वाची खूण म्हणजे आमची नूमवि मुलांची शाळा होय. रस्त्यावरील शाळेच्या कमानीतून आत गेल्यावर लागतं ते एक भलं मोठं इथून-तिथून पसरलेले आडवं प्रवेशद्वार. साधारण पाच-सहा फूट उंचीचं हे गेट कायम लक्षात राहिलं. मधल्या सुट्टीत शाळेतून पळून जाताना ह्याच्यावरुनच उडी मारावी लागायची. मोठ्या सुट्टीत मुख्य प्रवेशद्वार बंद असायचं आणि आम्ही उजव्या किंवा डाव्या बाजूने असलेल्या छोट्या दरवाजातून ये-जा करत असू. शाळेच्या बाहेर जाण्याची मुख्य आकर्षण म्हणजे चिंच आणि पेरूची गाडी, लाल पांढऱ्या गोळ्या विकणारा तो लेंगा-टोपीवाला म्हातार बाबा. ५० पैशात मिळणारी पावभाजी आणि २५ पैशात मिळणारी भेळ. आहाहा! त्या सगळ्याची चव अजूनही जिभेवर रेंगाळत आहे.  प्रवेशद्वाराच्या मधोमध उभा राहिलं आणि समोर पाहिलं की शाळा म्हणजे अक्षरशः भव्य राजवाडा वाटतो. दोन्ही बाजूंनी काळ्या दगडात बांधलेली तीन मजली कौलारू भक्कम इमारत. ह्या सलग दोन्ही बाजूच्या इमारती जिथे एकत्र होतात ते मोठं प्रशस्त सभागृह. ह्याच सभागृहात दरवर्षी स्नेहसंमेलनातील गाजणारे कार्यक्रम म्हणजे, परचुरे सरां...

"साय"कल

  "साय"कल "तुम्ही कधी प्रेमात पडलात का?" "तुम्ही कधी सायकलवरुन पडलात का? ह्या दोन्ही प्रश्नांची उत्तरं ठामपणे "हो" अशी देताना प्रत्येक जणांच्या डोळ्यात दिसणारी चमक एक सारखीच असते. सायकल वरून पडणे ही एक अभिमानाची आणि कौतुकाची गोष्ट असते. "सायकलवरून पडल्यावरच सायकल येते" हा सुविचार "शास्त्र असतं ते" सारखा आहे. सायकल शिकणे आणि शिकवणे ह्या दोन विरुद्ध टोकाच्या कला आहेत. जेव्हा आपण सायकल शिकत असतो, तेव्हा समोर आलेला प्रत्येक जण, प्रत्येक गोष्ट आपल्याला मोठ्या रा‌क्षसी संकटासारखी भासते. खरंतर पुढील आयुष्यात त्याहूनही अनेक समस्या, विघ्ने येतात. पण शिकतांना साधं छोटं कुत्रं असेल किंवा मोठी गाडी, समोर आल्यावर भासणारी ती भीती म्हणजे 'या सम हीच' अशी असते. मात्र हेच आपण सायकल शिकवत असतो तेव्हा "अरे किंवा अगं का थांबलीस, उगाच घाबरतेस, साधी स्कूटर तर होती!" अश्या समोरच्याला किरकोळीत काढणार्या वाक्यांची पेरणी चालू असते. आपण स्वतः शिकताना कधीच Hopping ने सुरुवात करत नाही. सर्वात महत्वाचे म्हणजे पहिली सायकल सुरुवात ही बिन द...

दादा परत या..

  दादा परत या.. "मी कोणाच्या बापालाही घाबरत नाही" असं तुमच्या कडक आवाजात ऐकताना पुन्हा पुन्हा तुमची उणीव भासते. तुमच्याकडून चुकून बोली भाषेतील शब्दांची उठाठेव कधीतरी झालीही असेल. परंतु संस्कृतीच्या मर्यादा मग त्या राजकीय असतील अथवा सामाजिक तुम्ही कधीही ओलांडल्या नाहीत. कोणा एखाद्यावर उगाच खालच्या भाषेत टीकाटिप्पणी केली नाहीत. तर कधी सत्तेच्या गुर्मीत कोणाची निंदा नालस्ती केल्याचं आठवत नाही. तुमचा बाज आणि दरारा वेगळाच होता आणि आहे. प्रशासनावरची पकड म्हणजे जणू बापाने रस्ता ओलांडताना मुलाचा धरलेला घट्ट हात. धरलेल्या त्या हातात काळजी ही असतेच पण तेवढाच धाक असतो. तशी तुमची प्रशासनावरची पकड आहे. आमच्या पुण्याच्या पालकमंत्री पदी असताना तुमचा आठवड्याला किंवा महिनाभरातील एखादा दौरा ठरलेलाच. हा दौरा म्हणजे साध्या शिपायापासून ते मुख्य आयुक्त पर्यंत एक भीती असायची. महानगरपालिकेतील कर्मचाऱ्यापासून ते अगदी रस्त्यावरील वाहतूक नियंत्रण करणाऱ्या पोलीसापर्यंत "दादा आज पुण्यात येणार" हे आधी दोन दिवसापासूनच चर्चेत असायचे. तुम्ही ज्या दिवशी येणार त्या दिवशी सकाळी सात ते रात्री दहापर...